Tara & Lumos
Informatie:
de pups....
Fred (reu)
Hoi hondenmensen, Ik heb van mijn eigen hondenmens de opdracht gekregen iets over mezelf te vertellen. Alhoewel ik me liever niet bezig hou met dingen die ik MOET, heb ik me er maar bij neergelegd want dat hondenmens van mij kan nogal vasthoudend zijn zeg maar.. đŹ 5 mei 2019 zal voor mij een Bevrijdingsdag blijven om nooit te vergeten; ik kwam ter wereld (als gevolg van een affaire tussen een vrouwelijke Ier en een mannelijke Tamaskan) en kon eindelijk van de vrijheid genieten waar ik zoooo naar had verlangd!
Ginny (teef)
Toen het nest van Tara geboren werd in mei 2019 was Amber, de pup die wij aangehouden hadden uit het nest van Gaia van september 2018, pas acht maanden oud. Dus we hadden ons voorgenomen om uit het nest van Tara gĂŠĂŠn pup aan te houden. Maar we vielen beiden als een blok voor meisje Groen. Het is alsof ze zelf al wist waar wij echt meer tijd voor nodig hadden: ik blijf. Want ze was binnen de kortste tijd haar groene âpuppy bandjeâ kwijt. We hebben lang getwijfeld: zelf houden of plaatsen. Uiteindelijk realiseerden wij ons we dat weg wĂŠg zou zijn en hebben we ons hart gevolgd en hebben we onze Ginny gehouden. Dat is lang niet altijd gemakkelijk gebleken. Als ik haar in een woord zou moeten beschrijven is dat woord âoerâ. En dat is gezien haar afkomst ook wel logisch.
Ze is ongelooflijk sterk en lenig en springt zonder enige moeite over onze hekken van 120cm heen. Eerst om de wereld buiten het hek rustig te ontdekken, later om te jagen. Waar ze erg goed in was. Dus door Ginny heb ik het wandelen weer helemaal in mijn leven geintegreerd want lekker luieren op eigen terrein kan in een milli seconde omslaan in ontsnappen en ervandoor gaan. Was ze onderweg eerst wat terughoudend richting honden en mensen, naarmate ze ouder werd draaide dat 180 graden om. Mensen begroet ze graag maar het liefst van achteren. Even ruiken en liever niet aangeraakt worden. Honden die ze niet kent benaderd ze meestal met veel spanning, in een strakke, hoge houding. Grote kans dat er een diepe spelbuiging volgt en enthousiast spel. Maar het kan ook beperkt blijven tot wat stijve, gespannen interactie waarna beiden weer hun eigen weg vervolgen.
Inmiddels kan ik redelijk inschatten welke kant het op zal gaan en voorkomen we het gespannen naderen zoveel mogelijk. Vanwege het jagen heeft ze lang veel aan de lijn gelopen. Nadat drie honden naar haar uitgevallen waren terwijl ze aan de lijn liep had ze dat trucje snel door en dacht âwat jij kan kan ik ook maar dan beterâ. Dus wij vermijden maar zoveel mogelijk de drukkere uitlaatgebieden. Inmiddels jaagt ze nog steeds maar wel dichtbij, op muisjes en wat er nog meer scharrelt in het gras. Ze weet dat ze niet meer âop zichtâ mag jagen en dat is ook goed te voorkomen. Ze is slecht te motiveren met voer, speeltje of aandacht dus dat is wel lastiger met opvoeden. Belonen van gewenst gedrag valt dan niet mee. Thuis is ze inmiddels heerlijk rustig en lief en gelukkig lijkt het slopen achter de rug (fingers crossed). Hoe lastig ze ook kan zijn, we zijn knettergek op haar!
Pom (teef)
Dit schrijft zijn eigenaresse over haar in april 2021:
Pom als pup.
Pom kwam 2 jaar geleden in het voorjaar. Bij onze toen drie andere honden. Ik maakte me met name zorgen over Maan, maar na 10 dagen voorzichtigheid, kwam dat vrij eenvoudig goed. Een normale puppytijd begon, of misschien toch niet helemaal;
Pom was vooral naar mij in het begin vrij afstandelijk, en was zo ongeveer niet trainbaar. Uiteindelijk reageert ze perfect op de fluit, maar verder is het nooit veel geworden.
Wat verder opviel was haar zeer late zindelijkheid; pas na 1 jaar konden we er echt op rekenen.
Ze werd in de loop van de maanden wel steeds liever, en knuffeliger. Haar schuwheid dook nog af en toe op, maar was goed te managen.
Haar vreetlust van rare dingen heeft haar bijna het leven gekost toen ze een maand of 5 was; ze at tennisballen in 2 minuten met huid en haar op, en dat ging natuurlijk niet goed. Na de operatie was ze in no time weer helemaal goed; wij dachten een prettig gevolg van het heterosis effect (het tegengestelde van inteelt zeg maar).
Na deze ingreep had ze er nog n keer 1 te pakken maar die hebben we uit laten kotsen; daarna heeft zij buiten een muilkorf omgekregen, en heeft dat nu na twee jaar nog steeds. Jagen doet ze niet, en waaks is ze ook niet. Alleen zijn kan ze super; ook los van de andere honden. Binnen onze roedel zijn er weleens conflicten, met name rond de oudste , een Roemeen met rugzak, daar laat ze niet veel tolerantie zien; als ze daarin geprovoceerd wordt, reageert ze meteen terug. Buiten naar andere honden ontwikkelde ze vanaf een bepaalde leeftijd wat spanning in het ontmoeten met sommige honden. Soms ook niet , dan was het meteen goed. In de eerste loopsheid kwamen we erachter dat ze dan echt naar doet tegen andere honden, maar dat verhaal kregen we ook wel terug van sommige Iereneigenaren. Na de loopsheid was het meteen weer als vanouds. Bij alle dingen die ik nooit eerder bij pups had meegemaakt, gaf ik de wolveninvloed de schuld; waarschijnlijk omdat dat voor mij het onbekende stukje was. Of dat terecht was? Waarschijnlijk niet. Na 2 jaar kunnen we zeggen dat Pom een heel fijne hond voor ons is geworden, we zijn heel gek op haar en haar rariteiten, ze doet het heel goed, zo goed dat we het aandurven om haar te laten dekken. We hopen daarmee lieve , sociale , grote honden te krijgen die goed aangepast onze maatschappij in kunnen en andere mensen gelukkig kunnen maken, net zoals zij ons deed.
Tamaz & Thor (reuen)
Thor en Tamaz worden in een adem genoemd omdat ze wegens omstandigheden al heel snel samen bij dezelfde eigenaar zijn komen wonen. Thor zou bij een ouder maar vitaal echtpaar gaan wonen, en Paula en John zouden het vangnet zijn wanneer dat echtpaar niet meer zelf voor Thor zouden kunnen zorgen. Helaas bleek al heel snel dat er een mismatch was met de heer des huizes.
Na overleg is Thor toen meteen naar Paula en John gegaan, en uiteindelijk is hij daar ook gebleven. Achteraf was dat niet zo verstandig, twee jonge, grote kruising reuen samen in een huishouden. Hoewel ze heel goed gesocialiseerd waren op andere honden (en op elkaar) lag Same Sex Agression toch op de loer en daar hebben we onvoldoende rekening mee gehouden in onze wens om Thor een heerlijk leven te gunnen bij Paula en John. We hopen dat ze na hun castratie weer goed samen door een deur kunnen.
Dit schrijven Paula en John over hun mannen: âAllereerst zeker geen karakter als een Ier. Heb natuurlijk geen ervaring met een Tamaskan maar heb het idee dat het karakter meer daar naar toe neigt. Maar het ging om het idee om het ras van de ierse wolfshond te verbeteren. Nou tot zover wat gezondheid betreft nog geen klachten. Heb zelfs het idee dat deze jongens wel sterker van lijf en leden zijn. Ook wat betreft energie hebben ze wel wat meer dan een gemiddelde Ier. đ
Op zich hebben beide een fijn karakter. Kunnen ook best samen uit 1 bakje eten, maaaaaaaaar ook af en toe willen ze beiden de baas spelen. Er zijn wel wat vecht partijen geweest maar gaat nu gelukkig, na castratie, wel beter. Ook hebben beiden nogal wat vernielingen aangericht in en rond huis. Laarzen, klompen, telefoons, lichten van de trailer. Zelfs hadden ze een keer een paar whisky flessen tevoorschijn gehaald. Dus je leert wel opruimen en wegzetten.
Wat energie betreft. Aan het einde van de middag, begin van de avond houd Thor mij constant in de gaten en volgt hij mij met zijn ogen. Als ik maar in de buurt van de buitendeur kom of mijn jas aantrek staat hij naast me. Dan gaan we fietsen. Daar is hij dol op. Tamaz wat minder maar die neem ik toch evengoed ook mee. Het is echt een prachtig gezicht dat koppel naast de fiets. Thuis gekomen rennen ze dan nog een tijdje in de paardenbak en is dan rond een uur of 20:00 de rust een beetje weergekeerd.
Thor is na de slechte ervaringen van de eerste week(en) nu wel aardig bijgedraaid. Hij heeft nog lang een kijkje gehad op vreemden en dan vooral mannen. Maar dit gaat nu beter. Niet te geloven dat ze alweer bijna 2 worden. Wat gaat de tijd toch snel. Al met al weer een ervaring rijker.We hebben ons wel wat op de hals gehaald om Thor er bij te nemen. 2 van deze mannen vraagt wel heel wat van een mens. Maar ben toch blij dat we hem een beter leven hebben kunnen geven.
Al met al lieve honden maar niets voor een beginner.
Teaghan (reu)
Het is april 2021. Teaghan, onze lieve, inmiddels grote, atletische, sterke, âlichtâ puberende pup van Ierse Wolfshond moeder Tara en Tamaskan vader Lumos is bijna 2 en woont sinds zân 11e week bij ons. En sinds die eerste weken groeit hij .... fysiek maar zeker ook in zân bovenkamer. Wij zijn beretrots op en erg blij met ons puppekind (want puppekind blijft âie)!
Als, zèlf, puberende jongeling ben ik ooit verliefd geworden op Ierse Wolfshonden. Vanaf ongeveer mân 30e heb ik er vier thuis danwel van dichtbij mee mogen maken. Na alle gezondheidsproblemen en de telkens weer te jonge leeftijd waarop ze stierven, was ik er klaar mee! PrĂ chtige lieverds, maar een kapotgefokt ras, zo was, is, mijn mening.
Najaar 2018. Al enige tijd volg ik met belangstelling Barbara in haar plannen rondom outcross met Ierse Wolfshonden ter verbreding van de genenpool en op die manier bijdragen aan het gezond maken van het ras. Ze heeft een tweede outcross-nest op komst. Haar Ier Tara is gedekt door Tamaskan Lumos. Het begint nu echt te kriebelen bij mij. GĂŠĂŠn Ierse Wolfshond maar wèl een gelijkende hond met, hopelijk, dezelfde karaktertrekken. Zal ik, zullen we? Want twijfel wĂ s er. Willen we, allebei, wel een derde en uiteindelijk zò groot wordende hond? Want dat is toch helemaal niet praktisch, drie honden? En dan ook nog zoân grote ... dat past al snel niet meer in onze middenklasser? En daarbij, best veel onzekerheid over hoe hij âop zal drogenâ, vooral ook qua gedrag toch? Daar gaat de komende jaren ... ja, jĂĄren, veel tijd in zitten? En dan ook nog met een vader van een ras dat we beiden niet kennen ... een ras dat wat ons betreft best wat âmaartjesâ heeft?
Het antwoord op al deze vragen was uiteindelijk JA. (Inmiddels is er òòk een XXL-elektrische-bakfiets èn een bus met een extra grote bench). Nu, bijna 2 jaar met de jongeman onderweg zijn we nog steeds blij met al die âjaâsâ.
Zoals geschreven, Teaghan is een lieverd. Maar ook een grĂłte puber, letterlijk èn figuurlijk. Dat betekend dat spelen met ons of de onze honden heel duidelijk begeleid en begrensd moest worden. Hierdoor heeft Teaghan kunnen leren, en doet dat nog steeds, hoe hij met zân mensen en de andere honden kan spelen zònder schade aan te richten. Het is tenslotte ècht wat anders als een poedel begint te duwen, trekken en kauwen dan als maatje XXL datzelfde, normale honden gedrag laat zien.
Ook het wandelen met Teaghan, die vreselijk enthousiast naar andere honden èn mensen kan reageren, heeft de nodige inventiviteit en geduld van ons gevraagd. Als meneer ergens naar toe wilde, geurtje, mens, hond, haas, fazant, dan gÏng hij ook, aan de riem of niet. En dan is 55 kg vierpoot-aangedreven atletisch hondenlichaam bèst een uitdaging.
Naast inventiviteit heeft, denken wij, heel veel met hem samen doen 2 voor ons heel belangrijke dingen opgeleverd. Het eerste is dat Teaghan inmiddels van onze 3 viervoeters degene is die het meeste knuffels komt halen en tijdens wandelingen inmiddels steeds vaker even contact zoekt. Dit nadat hij lange tijd absoluut niet op ons gericht was en zowel thuis als buiten veel in zân eigen bubbel zat. Daarnaast kan hij zich steeds beter beheersen. Eetbaars wordt over het algemeen niet meer zonder toestemming weggegrist. Naar weglopende katten kan je ook alleen kijken (hazen en fazanten is voorlopig nog een ander hoofdstuk). Van jongs af aan ben ik met hem naar Fun-cursussen gegaan. Volop de mogelijkheid om hem te leren denken en zân lijf effectief en (steeds meer) âbaasjes-vriendelijkâ te gebruiken. De puppy-training van Barbara heeft daarvoor de eerste fundamenten gelegd.
We wonen in een drukbevolkte en be-honde woonwijk; minimaal 1 x per dag neem ik daarom de honden mee naar het buitengebied om daar een lange wandeling te maken. AllĂŠĂŠn wandelen in onze wijk geeft veel te veel stress, lastige prikkels.
Het klopt, we hebben een aantal zaken aangepast vanwege Teaghan. Is, was, het ons dat waard? Wederom JA. Het bracht ons een gezonde, lieve, lerende, aanhankelijke schat van een hond die vaak voor een Ierse Wolfshond wordt aangezien. Dat hij dat niet is, vind ik soms jammer maar in the end heel waardevol. Het maakt dat ik er in durf te geloven dat we (flink) langer dan 6 jaar van hem zullen mogen genieten en dat als hij zich zo positief blijft ontwikkelen als in zân eerste 2 jaar, hij betekenisvol kan zijn voor gezond nageslacht en wie weet uiteindelijk honden die alleen qua gezondheid, positief, te onderscheiden zijn van de Ierse Wolfshonden die we in de afgelopen jaren hebben gekend.â